Urodzony 28 września 1900 roku we wsi Izdebno Kościelne. Lata dziecięce spędził w Oryszewie Osadzie. Pochodził z bardzo pobożnej rodziny, po śmierci ojca przejął obowiązki rodzicielskie , troszczył się o byt i wykształcenie młodszego rodzeństwa. Pomimo trudnej sytuacji finansowej w 1919 roku rozpoczął naukę w gimnazjum i ukończył je w Skierniewicach. W 1922 roku rozpoczął naukę w seminarium duchownym w Warszawie. Na skutek komplikacji zdrowotnych(gruźlicy) po niemal dwóch latach studiowania musiał przerwać naukę. W latach 1930-1934 pełnił funkcję katechety w szkołach w Otwocku i tam też leczył się z gruźlicy. W 1934 roku wrócił na seminarium i ukończył je 11 czerwca 1938 roku, kiedy to przyjął świecenia kapłańskie. Przez krotki okres pracował w Przybyszewie, a następnie został skierowany do parafii pw. św. Wawrzyńca w Kutnie. W trakcie II wojny światowej pozostał w parafii wraz ze swoim proboszczem ks. Michałem Woźniakiem w Kutnie. Okres wojny był niezwykle ciężki, wraz z proboszczem udzielał pomocy rannym, chowali zmarłych, udzielali ostatniego namaszczenia olejami świętymi oraz Najświętszego Sakramentu. Gdy miasto znalazło się pod okupacją niemiecką, dalej prowadził swoją posługę kapłańską, a już 16 września 1939 roku wraz z proboszczem został aresztowany.
Obaj kapłani byli przetrzymywani do 11 listopada 1939 roku. Niemieccy okupanci zabronili odprawiać obrządki chrześcijańskie w kościele, który przekształcili na więzienie dla jeńców, jednak księża pomimo wszystko odprawiali Msze święte w sekrecie, udzielali pomocy uchodźcom i więziom. Pomimo plotek o aresztowaniach kapłanów, pozostali w swojej parafii do 6 października 1941 r., kiedy to zostali wywiezieni przez gestapo. Niemcy wywieźli ich do obozu przejściowego w Lądzie, a następnie do obozu koncentracyjnego w Dachau.
Życie w obozie nie oszczędzało nikogo, a jednak ksiądz Michał Oziębłowski nie zapomniał, co znaczy pomoc bliźnim, dzielił się z nimi chlebem, w tajemnicy odprawiał Msze święte. Niósł pomoc duchową, nadzieję i wiarę. Niebawem zachorował na zapalenie płuc , po 9 miesiącach walki z chorobą zmarł 31 lipca 1942 r. Po śmierci został beatyfikowany przez św. Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999 r. jako jeden z 108 polskich męczenników II wojny światowej.